Νέα Δισκογραφική Δουλειά! Σήφης Λεκάκης - Βασίλης Σκουλάς - Ουράνιο Τόξο
Ο Βασίλης είχε έλθει στο Ρέθυμνο, όπου οι μετεκπαιδευόμενοι διδάσκαλοι στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου μας είχαν διοργανώσει μία εκδήλωση για να τον τιμήσουν, στη οποία παραβρέθηκα ως μέλος του Πανεπιστημίου και ερασιτέχνης μουσικός. Στην τιμητική αυτή, στην οποία ήταν παρών και ο τότε Αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων Γιάννης Πυργιωτάκης, μίλησαν διάφοροι για το μουσικό του έργο. Όμως κανένας δεν μίλησε για την τολμηρή για την εποχή της Δικτατορίας σύνθεσή του, τις κοντυλιές για τον επαναστάτη Ελευθέριο Βενιζέλο, που είναι αναρτημένες και στο YouTube. Για το λόγο αυτό ζήτησα από το Γιάννη, να πω δυο λόγια γι’ αυτή την πράξη του. Στη συνέχεια, αφού ολοκλήρωσα τη σύνθεση των κομματιών, μετά από προσεκτική σκέψη θεώρησα ότι ο Βασίλης θα ήταν η καλύτερη επιλογή να τα τραγουδήσει. Πήγα στα Ανώγεια και ακούσαμε μαζί με το γιο του το Μιχάλη μερικά μουσικά αρχεία demo, που είχα ετοιμάσει. Μου είπε ότι θα τα τραγουδήσει αλλά μου συνέστησε ότι έπρεπε να ακούσει πως θα τα τραγουδούσα εγώ διαφορετικά θα τα έλεγε με το δικό του τρόπο. Έτσι, ηχογραφούσα τα κομμάτια στο σπίτι μου, με τον Ηλιάκη και μετά πήγαινα στα Ανώγεια στο Κέντρο του τη “ΝΤΕΛΙΝΑ” και τον ηχογραφούσα με ένα laptop και μία εξωτερική κάρτα ήχου. Μαντινάδες του είχε δώσει o Ανωγειανός βοσκός, Μύρος Σκουλάς, είχα κι εγώ μερικές δικές μου και του δικηγόρου Ρεθύμνου, Κώστα Καλλέργη. Σε κάποια φάση ζήτησε να έλθει μαζί μου ο Mario Diani ένας Ιταλός θαυμαστής του Βασίλη και συνάδελφος της συζύγου, γνωστός στους Πανεπιστημιακούς κύκλους για την έρευνά του στα κοινωνικά κινήματα.
Όσον αφορά τα κομμάτια του CD:
Τα κομμάτια δημιουργήθηκαν πριν μερικά χρόνια.
Το Νο. 1, επινοήθηκε και τελειοποιήθηκε αργότερα με την προσθήκη του δεύτερου μέρους.
Για το Νο. 2, αφορμή ήταν όταν μια Τρίτη βράδυ πέρασα από το Κέντρο “ΣΥΝΤΕΚΝΟΣ” στην Αθήνα, όπου έπαιζε το συγκρότημα του Ροδάμανθου Ανδρουλάκη στο οποίο ο σολίστας άρχισε να παίζει κάτι περίεργα που με επηρέασαν.
Το Νο. 3, προέρχεται από ακούσματα του Κλάδου στο Κέντρο “ΖΟΡΜΠΑΣ” των αδελφών Θωμά και Λάζαρου Χνάρη στην Καλλιθέα, όπου έπαιζε Σητειακές κοντυλιές με ένα γλυκό τρόπο, δίνοντάς τους «Μεσσαρίτικο χρώμα».
Για τα Νο.7 και 8, αιτία ήταν τα λόγια ποιημάτων σ’ ένα βιβλιαράκι με μαντινάδες κα τραγούδια του δικηγόρου Ρεθύμνου Κώστα Καλλέργη. Η μουσική του Νο. 8 προέκυψε όταν ζήτησα από το Μιχάλη Σταυρουλάκη, ένα καλό μουσικό, τον οποίο έτυχε να γνωρίσω μέσω του φίλου μου Αλέκου Καλεμάκη, στις Μοίρες, Ηρακλείου, ο οποίος είναι λυράρης, κατασκευαστής μουσικών οργάνων και εκπρόσωπος της αστικής, μη-κερδοσκοπικής εταιρείας «Ακρίτες του Νότου», όταν ήταν σε εφηβική ηλικία να γράψει μία μελωδία με βάση μια δική μου και άλλη μία του Ρεθεμνιώτη πολιτικού μηχανικού, συνθέτη και μαέστρου Μπάμπη Πραματευτάκη. Τελικά μου έδωσε αυτή που υπάρχει εδώ.
Στα Νο. 3,7 και 8, για προσωπικούς λόγους υγείας, δεν πρόλαβα να παίξω την τελική λύρα. Έτσι, έπαιξε κάποιος άλλος, αλλά δεν ήθελε να αναφερθεί το όνομά του.
